Omdat deze blog heel vaak is aangevraagd lijkt het mij leuk om jullie mee te nemen in ons leven en hoe het nu bijna 5,5 maand na de bevalling met ons gaat. Jullie hebben misschien een paar maanden geleden de vlog over mijn bevalling wel gezien maar ik zal in deze blog het verhaal nog een keer opnieuw proberen te vertellen.

Het begin

De maanden vliegen voorbij maar het voelt voor mij als de dag van gisteren, de geboorte van onze dochter Lennie. Op donderdag 9 januari was ik uitgerekend en was het al heel erg aan het rommelen, wat zeg ik? Lennie was een mega feestje in mijn buik aan het bouwen. Je hoort wel vaker dat je baby vlak voor de bevalling extra druk of extreem rustig kan worden. Onze druktemaker werd uiteraard extra druk. Ik voelde haar namelijk vanaf week 17 dagelijks trappen en hoe dichterbij ik bij de uitgerekende datum kwam hoe erger het werd. Mijn ribben hebben het zwaar te verduren gehad haha. Omdat ik echt helemaal klaar was met de zwangerschap had ik op donderdagochtend 9 januari een afspraak ingepland met een acupuncturist en daarna stond er een afspraak met de verloskundige op de planning. Zij heeft mij gestript en daarna was het afwachten, in de hoop dat de bevalling zou beginnen… En dat was zo want een dag later liep ik rond een uur of twaalf de stad in om te gaan lunchen met mijn ouders. Ik zat lekker mijn salade te eten toen ik onderbroken werd door een stekend gevoel in mijn buik. Ik had op dat moment al ruim 2 weken last van voorweeën dus ik durfde nog niet te veel te hopen. Maar tot mijn verbazing zetten de weeën door, werd het steeds erger en moest ik na de lunch tijdens het wandelen elke keer een pauze nemen omdat de pijn te vervelend werd. Helaas… het duurde een paar uur en daarna zwakte het af. Tot mijn verbazing begon het in de avond weer opnieuw en zei ik tegen Klaas, laten we maar proberen te gaan slapen want ik denk dat we vannacht niet veel slaap zullen krijgen. Daar lagen we dan, om 21:00 in bed… Klaas lag uiteraard na 5 minuten alweer lekker te tukken maar ik? Ik kon niet slapen, de pijn werd steeds erger en ik besloot om lekker in bad te duiken. Uiteindelijk heb ik 3,5 uur in bad gelegen met mijn iPad en heb ik tussen het puffen door nog lekker een netflix serie kunnen kijken. Ik begon vanaf een uur of 23:00 mijn weeën te timen en tot mijn verbazing kwamen ze nog niet zo heel erg snel. Het bad werd intussen koud, ik vulde het bad weer met warm water en ik bleef lekker liggen. Ik had zoals jullie wel kunnen raden inmiddels al “zwemvliezen” tussen mijn tenen en vingers. Rond een uur of 01:00 voelde ik iets knappen en dacht ik shit, snel het water uit. Ik riep Klaas en die kwam nog net niet rollend van de trap af. Hij belde de verloskundige om te vragen wat te doen. Ze gaf aan dat ze al in het ziekenhuis aanwezig was voor een andere bevalling en dat wij wel vast die kant op konden komen. Klaas belde mijn ouders en die waren bijna tegelijk in het ziekenhuis. Mijn vader zat in de hal en mijn moeder en Klaas waren druk met het opzetten van het bevallingsbad. Ik had het helemaal uitgedacht, een bad is lekker ontspannend, werkt goed tegen de pijn en op die manier hoef ik geen pijnstilling. HAHAHA. Little did i know… Ik dacht naarmate de weeën erger werden alleen maar please give me some medication. Ik heb denk ik maar een uur in het bad gelegen toen ik schreeuwde “IK WIL NU EEN RUGGENPRIK” “FUCK HET BEVALPLAN, IK WIL NU IETS TEGEN DE PIJN”. En dat kreeg ik… Dat hield uiteraard wel in dat ik uit het mooie bad moest stappen en hop het bed in. Klaas mocht gelukkig mee naar de afdeling waar de ruggenprik werd gezet en man man man wat een verademing. Ik heb echt zo veel respect voor vrouwen die dit zonder pijnmedicatie doen. Na het zetten van de prik ging het super goed, ik heb zelfs nog een paar uur kunnen slapen. Mijn ouders en Klaas hebben gezellig boekjes gelezen, wandelingen gemaakt en smoothies gedronken. Na een aantal uren zagen ze dat ik al wat meer ontsluiting had en ik voelde steeds meer en meer de pijn terugkomen. Een goed teken want het zette goed door… Toen was het moment eindelijk daar! Rond een uur of 12:00 mocht ik beginnen met persen (ja je leest het goed, ik had dus inmiddels al 24 uur weeën). De persdrang is een soort van oergevoel wat ik nooit heb gevoeld, bizar en niet normaal. Ja het doet pijn maar alle clichés zijn waar, die pijn vergeet je en je denkt alleen maar: “dit kindje moet er nu uit” hahaha. Het duurde vrij lang en Lennies bolle kop had geen zin om door te zetten… Dus ja jullie raden het al, de knip kwam even op visite. Gelukkig duurde het daarna niet lang meer en werd Lennie op 11 januari 2020 om 13:26 geboren. Het mooiste moment uit mijn leven. Het is zo bijzonder om je kindje te zien, vast te houden, te ruiken… Helaas ging het snel na de bevalling mis. Tijdens het hechten voelde ik mij steeds slechter en slechter worden en daarna werd alles een waas. Ik weet dat ik heb aangegeven dat ze echt iets moesten doen omdat het echt niet goed ging. Er kwam een team de kamer in gesprint, een arts drukte op mijn buik en het bloed spoot er uit. Heel eng en we zijn ons allemaal kapot geschrokken. Ik moest met spoed naar het OK om te kijken wat er aan de hand was. De baarmoeder wou niet samentrekken en daarom bleef het bloed maar stromen en verloor ik uiteindelijk 3 liter bloed. Gelukkig hebben ze in de OK alles kunnen schoonmaken, repareren en kreeg ik donorbloed. Jullie snappen het al, een mega traumatische ervaring. Ik kreeg in de weken daarna steeds meer paniekaanvallen, ik durfde niet meer te gaan slapen en mijn lichaam werd nog zwakker dan het eigenlijk al was. Om deze reden zijn wij toen Lennie een week oud was met zijn drietjes naar mijn ouders vertrokken en hebben wij daar uiteindelijk 7 weken gewoond. Het was super fijn om de hulp van mijn ouders te krijgen, de tijd om aan te sterken te krijgen en hierdoor alles een plekje te kunnen geven. Gelukkig kreeg ik na een paar weken vanuit het ziekenhuis hele goede psychische hulp en EMDR therapie. Daarna ging het al snel beter met mij.

Maar dan nu de grote vraag: hoe gaat het nu met mij?

Het gaat goed! Ik heb al maanden geen paniekaanvallen meer, ik voel mij psychisch weer erg sterk en durf zelfs soms alweer na te denken over eventueel ooit nog een kleine baby. Uiteraard gaat dit de komende tijd nog niet gebeuren maar de weken na de bevalling schreeuwde ik nog net niet van de daken dat er nooit meer een baby bij zou komen. Wij genieten volop van onze prachtige dochter, ze is zo lief, grappig en vrolijk! Het is echt een meisje met een eigen wil, een eigenwijs karakter en ze loopt met alles voor op de gemiddelde baby van 5 maanden. Lichamelijk heb ik een paar zware maanden achter de rug. Uiteraard moest ik goed herstellen van de bevalling en het bloedverlies maar daarna begon de ziekte vanCrohn weer een grote stap te maken. Tijdens de zwangerschap heb ik vrij weinig klachten gehad en was het allemaal erg stabiel maar mijn behandelend arts had mij van te voren al gewaarschuwd dat het na de bevalling drie dubbel zo heftig kon terugkomen. Dit is zeker het geval en ik voel mij al een maand of twee lichamelijk erg zwak, veel pijn en extreem vermoeid. Ik zou niet weten hoe ik dit zou moeten doorstaan als Lennie niet zou doorslapen haha. Stapje voor stapje gaat het wat beter en ik ben sinds een week ook weer begonnen met sporten. ZO FIJN, want dit heb ik zo ontzettend gemist. Ik ben al een maand of twee bezig met een gezonde levensstijl en al een kilo of 6 afgevallen. Ik kan niet wachten om weer lekker in mijn vel te zitten, mijn oude figuur terug te krijgen en de laatste 7 kilo’s te verliezen. Ik heb zo veel leuke kleding maar ik pas er nog niet in hahaha. Nog even doorzetten dus!

Gebroken nachten

Gebroken nachten zijn er af en toe nog steeds maar over het algemeen slaapt ons meisje goed door! En dat al met 8 weken. Ze is een goede slaper maar af en toe (vooral tijdens de sprongetjes) zitten er wat heftige nachten tussen. Uiteraard mogen wij niet klagen want dit komt hooguit twee keer per maand voor… Even afkloppen hahaha. Ik heb tijdens de eerste sprong het boek Oei Ik Groei toch maar besteld. Als ze weer onrustig is bekijk ik het boek of de app en dan zie ik het al, ja hoor daar is weer een sprong. Het is net een paar weken rustig en dan komt de volgende sprong alweer om de hoek kijken. Mijn vriendinnen vertellen mij dat het eerste jaar vooral bestaat uit sprongetjes en het daarna allemaal een stuk makkelijker wordt. Nog 7 maanden te gaan hahaha, geintje! We hebben over het algemeen een gemakkelijke, tevreden en vrolijke dochter.

Corona gekte

Door de corona hebben wij de laatste maanden extra lang van haar mogen genieten. Zo heeft elk nadeel ook weer een voordeel want mijn werk ligt grotendeels stil maar zo heb ik wel veel quality time met Lennie gehad. De bruiloften en andere fotografie klussen liggen grotendeels stil en zijn bijna allemaal verplaatst naar 2021. De komende maanden zullen dus nog steeds rustiger zijn dan ik mij had voorgesteld maar er staat iets anders heel erg leuks op de planning. Zoals jullie weten gaan wij begin augustus verhuizen dus wij gaan ons niet vervelen. In onze nieuwe tuin is een ruimte die wordt omgebouwd tot fotostudio en kantoor zodat wij daar na de corona lekker aan de slag kunnen.

Vakantie

Momenteel zijn wij samen met mijn ouders en broer een week naar Center Parcs in Zeeland. Het lijkt mij echt super leuk om met z’n allen in Center Parcs te zijn, strandwandelingen te maken, te gaan zwemmen met Lennie en vooral van heel veel quality time te geniete. Het wordt gelukkig geweldig weer dus het wordt een mooie week.

Ik begin inmiddels spierpijn in de vingers te krijgen van al het typen dus ik ga deze blog nu afsluiten. Bedankt voor het lezen! Laat je mij even weten wat je van de blog vindt?

XOXO Nadine